Χρήστος Σωτηρακόπουλος:
"Το γήπεδο είναι το ιερό σημείο που παίζονται τα πάντα!"
Συνέντευξη του κ. Χρήστου Σωτηρακόπουλου, στην Ανθή Τσάμπου, μαθήτρια της Ε' Δημοτικού
Κάμερα-φωτογραφία: Πέτρος Παπαδόπουλος, Σοφία Παπαλυμπέρη, Έλλη Σταματέλλου, Χριστίνα Ππαθεοδώρου, Λουιτζίνα Χατζηστρατή
Α.Τ.: Καλησπέρα σας κύριε Σωτηρακόπουλε.Σας ευχαριστούμε θερμά για την φιλοξενία. Η ομάδα μου και εγώ προσωπικά σας θαυμάζουμε μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών μας, οι οποίοι σας παρακολουθούν σχεδόν φανατικά. Θα θέλαμε όμως να έχουμε και μια μικρή συζήτηση μαζί σας για να σας γνωρίσουμε καλύτερα και εμείς. Είμαι η Ανθή Τσάμπου και θα ήθελα να με εμπιστευτείτε στην πρώτη μου συνέντευξη. Αρχίζουμε;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Φυσικά.
Α.Τ.: Πότε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την αθλητική δημοσιογραφία;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Με την αθλητική δημοσιογραφία.., εσείς τι ηλικία είστε;
Α.Τ.: Εγώ είμαι 11 ετών.
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ακριβώς σε αυτή την ηλικία. Ήμουν 11 χρονών, έβλεπα τηλεόραση, έβλεπα αγώνες, πήγαινα στο γήπεδο, μου άρεσε πάρα πολύ. Aγόραζα αθλητικές εφημερίδες, κάποιες από αυτές είναι κρεμασμένες εκεί στους τοίχους. Δεν υπήρχε το σημερινό, η τηλεόραση είχε 2 κανάλια και έπαιζαν 10 αγώνες τον χρόνο. Τώρα παίζονται 15-20 αγώνες σε κάθε κανάλι την ημέρα. Ήταν μια πολύ διαφορετική εποχή, ταυτόχρονα όμως πολύ διαφορετική και για εμάς, γιατί η τηλεόραση ήταν ένα καινούριο πράγμα για εκείνη την εποχή, με μια ζωή στην Ελλάδα 4-5 ετών. Εμείς ήμασταν από τα τυχερά σπίτια, είχαμε τηλεόραση σχεδόν αμέσως μόλις ξεκίνησε η τηλεόραση στην Ελλάδα και αυτό ήτανε πολύ έντονο κίνητρο, γιατί ήτανε ένα καινούριο μέσο η τηλεόραση. Έτσι πολύ γρήγορα αποφάσισα ότι αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση, αυτό που υπήρχε, μια εκπομπή που λεγόταν “Αθλητική Κυριακή", που ήταν η σπουδαιότερη εκπομπή κάθε Κυριακή βράδυ στην Ελληνική Τηλεόραση. Ο σπουδαιότερος δημοσιογράφος της εποχής και για πάρα πολλά χρόνια -πέθανε πριν από μερικούς μήνες- ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης- μετέδιδε την εκπομπή, μετέδιδε τους αγώνες. Αυτό βλέπαμε τα παιδιά της δικιάς μου εποχής και από αυτό το πράγμα εμείς πήραμε το δικό μας έναυσμα και έλεγα από 11 χρονών εγώ θέλω να κάνω αυτό. Δηλαδή να μεταδίδω τους αγώνες και να κάνω την “Αθλητική Κυριακή". Τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν εμένα στη ζωή μου, τα κυνήγησα φυσικά, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουνα και αρκετά τυχερός γιατί μου ήρθαν γρήγορα αυτά, ούτε 10 χρόνια αργότερα, δηλαδή στα 11 το σκεφτόμουνα, στα 22 παρουσίαζα αυτή την εκπομπή. Μετέδιδα αγώνες, μετέδιδα τελικούς, έγραφα στις εφημερίδες, γιατί αυτός ήταν ο πρώτος μου στόχος έτσι κι αλλιώς. Σήμερα τα παιδιά γράφουν στα site, τότε εμείς είχαμε την εφημερίδα. Η εφημερίδα ήταν αυτό που τραβούσε το ενδιαφέρον του κοινού, γιατί τα πρωτοσέλιδα που βλέπετε εδώ στους τοίχους, μερικά από αυτά πουλήθηκαν 250.000-300.000 φύλλα την ημέρα που κυκλοφόρησε αυτή η εφημερίδα. Σήμερα η εφημερίδα δεν έχει ίδια δυναμική, αλλά έχουν οι ιστοσελίδες.
Α.Τ.: Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο σε αυτό το επάγγελμα;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ωχ!... τι μου άρεσε πάντα… Πρώτα απ’ όλα μου άρεσε η αμεσότητα. Αυτό που αρέσει και τραβάει το μάτι πιθανολογώ και σήμερα, στα πιο καινούργια παιδιά είναι ότι έχεις την επαφή με το γήπεδο, με τους αγώνες με τους αθλητές, αυτό είναι το ένα πράγμα. Το δεύτερο πράγμα είναι ότι… κακά τα ψέματα, αν κάτι συμβεί τώρα όπως είμαστε εδώ αυτή τη στιγμή, θα είμαστε οι πρώτοι που θα το μάθουμε. Μετά θα το μάθετε εσείς, όταν το μεταδώσουμε εμείς, όταν το παίξει η τηλεόραση, όταν το πει το ραδιόφωνο. Ε, το να χτυπάει το κινητό μου, οποιαδήποτε στιγμή τώρα, τότε ήταν διαφορετικό, μας έπαιρναν τηλέφωνο στα σταθερά να μας λένε την είδηση που είναι αυτή που θα μάθετε εσείς πιο μετά από εμάς, είναι ένα πράγμα που πάντα με εξίταρε.
Α.Τ.: Θα θέλατε να μας περιγράψετε πώς νιώθετε όταν βρίσκεστε μέσα στο γήπεδο και πρέπει να περιγράψετε έναν αγώνα;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Το γήπεδο, το γήπεδο είναι, πώς να το πει κάποιος, το γήπεδο είναι το ιερό σημείο που παίζονται τα πάντα, δηλαδή αν δεν είσαι μέσα στο γήπεδο να το ζεις, όλα τα υπόλοιπα είναι συναίσθημα που λένε από δεύτερο χέρι, οπότε δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να είσαι στο γήπεδο και αυτό που βιώνεις εσύ εκεί, γιατί αυτό που παίρνετε εσείς πίσω είναι ένα τετράγωνο κουτί, όσο μεγάλη τηλεόραση και να έχετε, όσο καλό ήχο και να έχετε, όσο καλή εικόνα και να έχετε, δεν μπορείτε να έχετε την εικόνα που έχουμε εμείς βλέποντας γύρω μας όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Αυτό πραγματικά είναι αυτό που λένε "δεν έχω λόγια να σας το πω", γιατί εκείνη τη στιγμή η δουλειά μας είναι να αφήσουμε στην άκρη οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα και να σας μεταφέρουμε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Α.Τ.: Υπάρχουν στιγμές σε έναν αγώνα που ταυτίζεστε ή παθιάζεστε με κάποια ομάδα;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ε, όσο πιο μικρός είσαι, μπορεί ναι. Τώρα με τα χρόνια όχι. Θα ήταν και ανόητο και θα ήταν και...
Μου αρέσει πάρα πολύ κάτι, μπορεί να μου αρέσει μια ομάδα πολύ, αλλά την ίδια τη στιγμή, εκείνη την ώρα κάνω τη δουλειά μου, οπότε για εμένα αυτό το πράγμα έχει περάσει σε μια δεύτερη φάση εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά ναι, κάτι που είναι πάρα πολύ ωραίο και συμβαίνει μπροστά μου εκείνη την ώρα, ακόμη και ένα πολύ ωραίο γκολ που μπορεί να είναι από μια ομάδα, που μπορεί να μην είναι από τις αγαπημένες μου, αν αυτό που συμβαίνει μπροστά μου με εντυπωσιάζει, με συναρπάζει, θα περάσει και μέσα από την περιγραφή.
Α.Τ.: Σε παλαιότερη συνέντευξη σας έχετε δηλώσει ότι θαυμάζετε τον Ajax.
Τι είναι αυτό που σας προκαλεί τον θαυμασμό στη συγκεκριμένη ομάδα;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν υπάρχει μια ομάδα. Ο Ajax ήρθε μετά στη ζωή μου.
Η Inter ας πούμε που είναι απέναντι η φανέλα, πιο πριν. Η Liverpool μπορεί να ήρθε πιο μετά, ήταν πολύ πιο έντονη γιατί έζησα και ήταν πάρα πολλοί φίλοι μου και πάρα πολλοί είναι στις φωτογραφίες από τους παλιούς παίκτες, αλλά έχω και στην κατοχή μου και πράγματα από ομάδες, που δεν μου αρέσουν ως ομάδες, αλλά μου αρέσουν τα γεγονότα που έχω ζήσει με αυτές. Η φανέλα εκεί της Milan, ή η φανέλα εδώ της Manchester United. Ο Ajax ήταν, ως παιδί που ήμουν εγώ, η κορυφαία ομάδα, όπως ας πούμε σήμερα είναι η Manchester City. Ο Ajax ήταν εκείνος που μεγαλώνοντας θα καταλάβετε πόσο πολύ επηρέασε, αν ασχοληθείτε και αν σας αρέσει ακόμα αυτό το πράγμα, το πώς επηρέασε, το πώς άλλαξε ολόκληρο το ποδόσφαιρο. Ένας άνθρωπος, που έπαιζε ποδόσφαιρο τότε, όπως εσείς βλέπετε τώρα τον Μέσι ή τον Ρονάλντο που παίζει αυτά τα χρόνια, για εμάς ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ, κάπου έχω τη φωτογραφία του, είναι εκεί πίσω. Τη μέρα που συνάντησα τον Κρόιφ, εγώ κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Ο Μέσι δίπλα μου ήταν, του πήρα συνέντευξη, όπως και του Ρονάλντο, ήταν σαν να είμαι μια μέρα στο γραφείο. Την μέρα που ήμουν με τον Κρόιφ και δύο χρόνια αργότερα, από εκείνη τη φωτογραφία, που με κάλεσε στα γενέθλια του, που έκανε εδώ στην Ελλάδα, νόμιζα ότι κάποιος με έχει πάρει τηλέφωνο και μου έκανε πλάκα. Για εμάς λοιπόν εκείνη η ομάδα του Ajax, που δεν έχω τη φανέλα, την έχω στο γραφείο μου στη σχολή, την original φανέλα εκείνης της ομάδας με τις υπογραφές σχεδόν όλων των ποδοσφαιριστών, που δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φύγει από τη ζωή, ενώ δεν ήταν πολύ μεγάλοι σε ηλικία, για εμένα είναι οι παιδικές μου αναμνήσεις και οι παιδικές αναμνήσεις είναι το καταφύγιο των χρόνων όλων των ανθρώπων. Σε μόνιμη βάση.
Α.Τ.: Όταν πρόκειται να περιγράψετε έναν αγώνα, υπάρχουν κάποια στάδια προετοιμασίας που ακολουθείτε; θα θέλατε να τα μοιραστείτε μαζί μας;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Σαφέστατα υπάρχουν. Δεν έχει και νόημα να σας αναλύσω τώρα τι ακριβώς πρέπει να κάνει κάποιος για να μεταδώσει έναν αγώνα, αλλά όπως κάθε δουλειά, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μην προετοιμαστεί για αυτό το οποίο έχει να κάνει. Αν πας απροετοίμαστος, πας σε μια μάχη χωρίς να έχεις προετοιμαστεί να κάνεις τη μάχη. Άρα πας προετοιμασμένος για να χάσεις. Όσο περνούν τα χρόνια, σαφέστατα εγώ προετοιμάζομαι λιγότερο. Δεν χρειάζομαι εγώ το διάβασμα που κάναμε πιο παλιά. Σήμερα άλλωστε υπάρχει και το internet, που ακόμα και εκείνη τη στιγμή αν χρειαστείς κάτι, από το κινητό σου μπορείς να βρεις ένα στοιχείο. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι πρέπει την ημέρα που έχεις να πας να κάνεις τον αγώνα, πρέπει να έχεις διαβάσει ό,τι τελευταίο νέο υπάρχει, να ξέρεις ποιές είναι οι ομάδες που παίζουν, να ξέρεις δυο τρία πολύ βασικά πράγματα. Εντάξει εγώ μπορεί να τα ξέρω, να τα θυμάμαι, να τα έχω ζήσει, αλλά για τα νέα παιδιά τώρα που ξεκινάνε, αυτά που τους λέω είναι ότι είτε πάνε να κάνουν έναν αγώνα μεταξύ δύο ερασιτεχνικών ομάδων στο Χαϊδάρι, στο Χολαργό, το Παγκράτι στη Γλυφάδα, είτε πάνε να κάνουν τον τελικό του παγκόσμιου κυπέλου, Αργεντινή εναντίον Γαλλίας, η προετοιμασία τους πρέπει να είναι ακριβώς η ίδια. Εάν πιστέψεις ότι το ένα πράγμα είναι πιο σημαντικό και το άλλο λιγότερο, είναι σαν να πηγαίνεις να οδηγήσεις στο δρόμο και να θεωρείς ότι επειδή είμαι σε μια λεωφόρο μεγάλη στη Γαλλία ή στην Αγγλία ή στην Αμερική, πρέπει να προσέχω και επειδή είμαι στην λεωφόρο Κηφισίας και είμαι κοντά στο σπίτι μου, δεν πρέπει να προσέχω, τότε τρακάρεις!
Α.Τ.: Σας έχει τύχει να πάει κάτι στραβά κατά τη διάρκεια μιας μετάδοσης;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Αμέτρητες φορές. Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Σε όλες τις μεμονωμένες περιπτώσεις, με τα χρόνια λειτουργείς όλο και περισσότερο με αυτό που λέγεται εμπειρία. Και η εμπειρία είναι τα λάθη που έχουμε ζήσει στο παρελθόν και το πώς τα διαχειριζόμαστε την επόμενη φορά που μας συμβαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι όταν βιώνεις εσύ το πρόβλημα, μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Στις μεταδόσεις, όσο πιο πίσω πάμε, θυμάμαι ότι μου φαινόταν βουνό ένα πρόβλημα. Με τα χρόνια γελάω όταν σκέπτομαι τί πρόβλημα ήταν αυτό, ναι γελάω, γιατί πριν από τριάντα χρόνια, πριν από σαράντα χρόνια, ήμουν είκοσι ή τριάντα και το αντιμετώπιζα. Σήμερα απλώς είναι αυτό που λέμε, κάνεις έτσι, λες και φεύγει ένα εντομάκι από πάνω σου, αλλά τότε, το πρόβλημα το αισθανόμουν την ώρα της μετάδοσης, ότι ήταν σημαντικό.
Α.Τ.: Η φωνή σας είναι συνδεδεμένη σχεδόν με τα περισσότερα κορυφαία αθλητικά events. Όταν περιγράφετε έναν αγώνα, σκοπός σας είναι να μεταφέρετε εικόνα και συναίσθημα στον ακροατή-τηλεθεατή;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Σαφέστατα! Αν δεν μεταφέρεις συναίσθημα, τότε δεν έχει νόημα, τι κάνεις εκεί; Γι’ αυτό έχεις πάει εκεί. Είσαι τα μάτια, πρώτα απ’ όλα στο γήπεδο και τα αυτιά, η καρδιά, η ψυχή, αυτού που σε ακούει πίσω. Εσύ είσαι εκεί και πρέπει να του το μεταφέρεις, οπότε δεν είναι κάτι φοβερό αυτό που κάνουμε.
Για να καταλάβουμε λίγο τις κανονικές δουλειές: Η κανονική δουλειά είναι για αυτούς που πετάνε ένα αεροπλάνο, αυτός δεν μπορεί να έχει κακή μέρα.
Ο χειρουργός που μπαίνει μέσα για να χειρουργήσει έναν άνθρωπο, δεν έχει κακή μέρα. Ο οδηγός του λεωφορείου που μεταφέρει τόσο κόσμο, δεν μπορεί να έχει κακή μέρα. Εγώ και να κάνω λάθος σε πέντε παίκτες στη μετάδοση, δεν έγινε τίποτα. Κανείς δεν πρόκειται να πάθει τίποτα την επόμενη ημέρα. Αυτό μας απαλλάσσει από ένα βασικό πρόβλημα, το να μη νομίζουμε ότι είναι κάτι τρομερό ένα λάθος. Από την άλλη, τη δουλειά μας πρέπει να την κάνουμε όσο καλά πρέπει να την κάνει ένας χειρουργός την ώρα που μπαίνει στο χειρουργείο.
Α.Τ.: Για να κρατηθεί ένας τηλεθεατής-ακροατής στη μετάδοση ενός αγώνα εκτός από το κίνητρο της ομάδας του, θα πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο που να του διατηρήσει το ενδιαφέρον του.
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Εντάξει, το καθένα από αυτά τα πράγματα έχει διαφορετικές απαντήσεις, δεν μπορώ να σου πω, δεν έχει κανένα νόημα σε έναν αγώνα που είναι ωραίος. Ο αγώνας ο ίδιος σου κρατάει το ενδιαφέρον.
Ένας αγώνας που δεν είναι ωραίος πρέπει να βρεις κάτι άλλο για να κρατήσεις αυτόν που βλέπει στο να μείνει και να δει. Αλλά ένας κακός αγώνας δεν σώζεται ότι και να πω εγώ.
Α.Τ.: Εσείς με ποιόν τρόπο καταφέρνετε να κρατήσετε το κοινό στον αγώνα κατά τη διάρκεια μιας αγωνιστικής περιγραφής;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Σου είπα και πάλι, δεν υπάρχει, δεν μαγειρεύουμε εμείς, δεν έχουμε βγάλει υλικά, άρα για να κάνουμε ομελέτα πρέπει να έχουμε αυγά. Αυτό έχουμε μπροστά μας, αυτό βλέπουμε, αυτό περιγράφουμε. Αν είναι καλό, θα κάτσεις να το δεις. Αν δεν είναι καλό, δεν το σώζει κανένας. Ποτέ δεν το έσωσε κανένας δημοσιογράφος επειδή το μετέδιδε. Το κακό είναι κακό και σήμερα που έχει κιόλας πολλές επιλογές η τηλεόραση...
Τότε εμείς είχαμε δύο κανάλια, ένα και ένα, δεν είχες άλλη επιλογή, άρα έβλεπες τον αγώνα ή δεν έβλεπες τίποτα. Σήμερα η τηλεόραση δίνει πολλές επιλογές, οπότε, κακά τα ψέματα, ο αγώνας είναι το γεγονός και εμείς είμαστε ένα συνοδευτικό του αγώνα, μπορείς να το βελτιώσεις ή να το βοηθήσεις, αλλά τίποτα περισσότερο.
Α.Τ.: Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι δύο διαφορετικά μέσα που εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς και το καθένα έχει διαφορετική δυναμική στο κοινό. Εσείς ποιο προτιμάτε περισσότερο και γιατί;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Μεταξύ των δύο; Το ραδιόφωνο! Το ραδιόφωνο πάντα το προτιμούσα γιατί το ραδιόφωνο έχει μια αμεσότητα με τον κόσμο πολύ διαφορετική, όμως το να μεταδώσω έναν αγώνα, προτιμάω φυσικά την τηλεόραση, εννοείται. Δεν με τρέλανε ποτέ, το έκανα πάρα πολλά χρόνια, το κάνω και τώρα αν χρειαστεί, «καλησπέρα σας, τι κάνετε, πώς είστε;» και να παρουσιάσω μια εκπομπή, ή να πω τις ειδήσεις, που έχω να το κάνω πια πάρα πολλά χρόνια και δεν έχει κανένα νόημα. Το έκανα όταν έπρεπε να ξεκινήσω. Αν μου δώσεις σήμερα την δυνατότητα να κάνω μια εκπομπή ραδιοφώνου, να παίξω και την μουσική που μου αρέσει, να πω και πέντε πράγματα που μου αρέσουν κτλ. και το να πάω να κάνω μια εκπομπή στην τηλεόραση, «γεια σας, καλησπέρα, προχθές έγινε αυτό, ας το δούμε τώρα…», εκατό φορές θα προτιμήσω το ραδιόφωνο.
Α.Τ.: Στο σχολείο ήσασταν καλός μαθητής;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι! Δεν σας κάνει καλό αυτό λέω τώρα εσάς αλλά όχι!
Όχι, με την έννοια, που δεν ξέρω πως αποτυπώνεται η λέξη καλός μαθητής. Ήμουν εξαιρετικός σε πράγματα που με ενδιαφέρανε. Εξαιρετικός όμως!
Ήμουνα πάρα πολύ κακός σε πράγματα που δεν με ενδιαφέρανε. Το βίωσα μετά ακριβώς με τα δυο μου παιδιά. Ο ένας, χωρίς καμιά προσπάθεια ήτανε πάρα πολύ καλός, εξαιρετικός στα μαθηματικά, όπου εγώ ήμουνα μετριότατος. Η καριέρα, η ζωή του, η δουλειά του, τα χρειάστηκε τα μαθηματικά γιατί δεν είναι μόνο τα μαθηματικά, οτιδήποτε έχει να κάνει με οργάνωση, με διοίκηση, αν δεν είσαι καλός στα μαθηματικά, είναι πρόβλημα. Εγώ αναγκάστηκα σε ηλικία πάνω από τα τριάντα πέντε, επειδή μου προέκυψε να γίνω επιχειρηματίας, φτιάχνοντας τη σχολή, μετά το ραδιόφωνο, καθόμουνα τα βράδια και διάβαζα βιβλία. Διάβαζα τί είναι ο ισολογισμός, διάβαζα ισοζύγια αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, διότι αν θέλεις να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να το κάνεις. Εκεί μετάνιωσα πολλές φορές που ο συγχωρεμένος ο καθηγητής μου στο σχολείο μου έλεγε: «Ρε σύ, τα μαθηματικά εξηγούν τον κόσμο», και έλεγα από μέσα μου, τί μου λέει…
"Τα μαθηματικά εξηγούν τον κόσμο".
Ήμουνα όμως καλός μαθητής σε πράγματα που με ενδιαφέρανε, ιστορία, γεωγραφία, έκθεση, δεν θα μπορούσα άλλωστε να κάνω αυτή τη δουλειά αν δεν μπορούσα να γράψω καλά. Λατινικά, μου αρέσανε πάρα πολύ, βοηθάνε πάρα πολύ στη σύνταξη, όπως και τα αρχαία, αλλά χημεία…
Έχω μια πάρα πολύ καλή μνήμη. Προφανώς έχετε ακούσει που μου κάνουν κάποιες ερωτήσεις, ή που λένε όλοι. Έπαιρνα λοιπόν το χαρτί μπροστά μου το έβαζα στη χημεία και έλεγα, αύριο εγώ θα το τσακίσω. Θα το διαβάσω μια φορά έτσι! Πήγαινα να γράψω λοιπόν την επόμενη ημέρα, έγραφα μόνο το H2O, τίποτε άλλο. Σημειολογικά λοιπόν, ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε και δεν μπορούσα με τίποτα, ήταν το άγχος μου τόσο πολύ την άλλη μέρα να το θυμηθώ, που δεν μπορούσα. Αν μου πεις αυτή τη στιγμή, την πρωτεύουσα οποιασδήποτε χώρας, ακόμα και στην Αφρική ας πούμε της Μπουρκίνα Φάσο, που είναι η Ουαγκαντούγκου ας πούμε, μπορεί να στην πω. Αν μου πεις για την ιστορία μπορώ να σου πω για τις σταυροφορίες, μπορώ να σου πω για τον Ιννοκέντιο τον Β,΄ που δεν βοήθησε στο να γίνει η άλωση της Πόλης και οτιδήποτε. Χωρίς να τα έχω ξαναδιαβάσει από το σχολείο. Γιατί μου αρέσουν. Από την άλλη, στη χημεία, όσο και να χτύπαγα το κεφάλι δεν το κατάφερα ποτέ. Έχει να κάνει πάρα πολύ για εμένα, με τον άνθρωπο που στο διδάσκει, πάρα πολύ. Έχει να κάνει πάρα πολύ επίσης, με το πόσο σου αρέσει ένα πράγμα για να ασχοληθείς ή να διαβάσεις και περισσότερο πάνω σε αυτό, εάν κάτι τέτοιο σου αρέσει. Κατά τρίτο λόγο το να μπεις λίγο στο τρυπάκι κάποια στιγμή, εάν βρεις αυτό που σου αρέσει και να πείσεις τον εαυτό σου ότι ποτέ δεν θα ξέρεις τα πάντα σε αυτό το πράγμα που κάνεις, θα πρέπει συνεχώς να διαβάζεις και να βελτιώνεσαι. Αυτό αλλάζει πλήρως τη λογική τι είναι ο καλός μαθητής και τι είναι ο κακός μαθητής.
Α.Τ.: Τι θυμάστε πιο έντονα από τα παιδικά σας χρόνια;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πάρα πολύ έντονα τις παιδικές μου παρέες και στην περιοχή μου και στο σχολείο. Πήγα στην Ιόνιο σχολή στη Φιλοθέη. Έχω να λέω πραγματικά ότι τελειώσαμε ένα πανεπιστήμιο πριν βγούμε από το σχολείο, γιατί είχαμε εξαιρετικούς καθηγητές, που είχαν τρομερή αγάπη σε αυτό που έκαναν και ήθελαν να μας το μεταφέρουν. Θεωρώ ότι, βλέποντας και την εξέλιξη των πόσων παιδιών ήμασταν μαζί, τί κάνανε στη ζωή τους, τελικά σε αυτούς τους ανθρώπους στο σχολείο χρωστάμε πάρα πολλά. Αυτό είναι ένα πολύ βασικό, οι παιδικοί μου φίλοι, που τους περισσότερους, με εξαίρεση έναν-δύο που έφυγαν από τη ζωή, τους έχω ακόμη δίπλα μου. Φυσικά και την οικογένεια μου και το σπίτι μου. Βέβαια ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν ζούνε, αλλά πήραμε πάρα πολλά ωραία και εγώ και η αδερφή μου και αυτό νομίζω είναι το κλειδί των παιδικών μου χρόνων.
Α.Τ.: Ως χαρακτήρας ήσασταν ένα ζωηρό και άτακτο παιδί ή ήσυχος και οργανωτικός;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Όλα μαζί! Ήμουνα και ζωηρό και άτακτο παιδί. Οργανωτικός ήμουνα σε ένα πράγμα: μάζευα την παρέα. Επειδή μ’ αρέσανε οι παρέες μου και εκτός και εντός σχολείου, κάποια στιγμή κατάφερα να πάρω τους καλύτερους της μιας και της άλλης παρέας και να τους κάνω μια παρέα. Και μείναμε μια παρέα για πάρα πολλά χρόνια. Πολλοί από αυτούς γίνανε κουμπάροι μεταξύ τους, παρέμειναν φίλοι και έτσι δεν έχασα κανέναν. Τελειώνοντας το σχολείο, δεν έχασα τους υπόλοιπους φίλους μου. Αυτό λοιπόν δείχνει σε μένα, ότι είμαι οργανωτικός χωρίς να το ξέρω. Άτακτος δεν ήμουνα με την έννοια να κάνω φασαρίες, αλλά δεν ήμουνα και ο πιο «πειθαρχημένος» ας το πούμε έτσι.
Ήμουν λίγο απ’ όλα».
Α.Τ.: Έχετε αδελφικούς φίλους;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, φυσικά, αυτό που σας είπα πριν. Από παιδιά μαζί, πολλά χρόνια. Από ηλικία τέσσερα, από ηλικία εφτά, από ηλικία οκτώ, από ηλικία έντεκα ετών. Από την ηλικία των εφτά και οκτώ ετών, δέκα ήμασταν μαζί, δύο δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Είναι οι καλύτερες φιλίες, που έχουν ξεκινήσει από εκεί, γιατί με αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Α.Τ.: Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας; Έχετε κάποιο χόμπι;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Χόμπι έχω την δουλειά μου, το οποίο είναι κακό, αλλά εμένα μου αρέσει η δουλειά μου πολύ, λόγω της δουλειάς και της ενασχόλησης αυτής της συγκεκριμένης. Άλλα χόμπι φυσικά έχω. Μου αρέσει να παίζω τένις, μου αρέσει το σινεμά πάρα πολύ. Το θέατρο μου αρέσει πάρα πολύ. Δυστυχώς δεν ταιριάζουν οι ώρες μου με κόσμο που τους αρέσει επίσης, οπότε δεν πηγαίνω όσο συχνά θα ήθελα. Επίσης η μουσική είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη μαζί με τα αθλητικά. Έχω και καλές γνώσεις στη μουσική και ατελείωτους δίσκους, βινύλια παλιά και CD. Γενικά προσπαθώ να έχω πολλά και διαφορετικά πράγματα που μου αρέσουν.
Α.Τ.: Σας αρέσει να γυμνάζεστε;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, γιατί μπορεί να μην γυμνάζομαι τώρα όσο γυμναζόμουνα γιατί, δεν γίνεται και λόγω της ηλικίας μου, αλλά εξακολουθώ να κάνω πράγματα που είναι πιο δύσκολα για την ηλικία των 60+ που είμαι εγώ τώρα. Παίρνω μέρος κάθε καλοκαίρι σε αγώνες. Παίζαμε πολλά χρόνια υδατοσφαίριση, πόλο, το οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να πας να παίξεις με πέντε φίλους μπάσκετ ή να παίξεις ποδόσφαιρο 5Χ5.
5Χ5 ποδόσφαιρο δεν πηγαίνω πια, γιατί φοβάμαι μην τυχόν γυρίσει το πόδι, μην πάθει καμιά ζημιά. Κάθε καλοκαίρι όμως πηγαίνω σε 4-5 διαφορετικά τουρνουά πόλο, τα οποία είναι πολύ κουραστικά να είσαι μέσα στο νερό. Μου αρέσει πάρα πολύ, δηλαδή βγαίνω διαλυμένος από το νερό αλλά έχω γεμίσει, έχω ευχαριστηθεί εγώ. Πηγαίνω και το χειμώνα μερικές φορές. Χειμώνα όταν λέω, δηλαδή χειμώνα χειμώνα. Μαζευόμαστε κάποιοι τρελοί πηγαίνουμε και παίζουμε. Μπορεί απέξω να έχει 5 βαθμούς, αλλά μόλις πέσεις στο νερό είναι διαφορετικό το πράγμα.
Α.Τ.: Πως σας φάνηκε το φετινό πρωτάθλημα της Ελληνικής Super League από πλευράς ανταγωνισμού και θεάματος;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Από πλευράς ανταγωνισμού ήταν όμορφο. Από πλευράς θεάματος…, εμένα δεν μου άρεσε. Γενικότερα δεν παρακολουθώ Ελληνικό πρωτάθλημα. Θεωρώ ότι είναι ένα πράγμα το οποίο πλέον, και το λέω στον εαυτό μου και δεν το πιστεύω, δηλαδή ξαναμιλάω στον εαυτό μου των 11 χρονών και του λέω ότι, όταν έχει έναν αγώνα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ας πούμε και εγώ προτιμώ εκείνη τη μέρα να κάνω οτιδήποτε άλλο, από το να κάτσω να δω στην τηλεόραση Ελληνικό ποδόσφαιρο, σημαίνει ότι εγώ θεωρώ σε εκείνη την περίπτωση ότι δεν έχω κάνει κάτι λάθος εγώ. Έχει κάνει λάθος το ποδόσφαιρο που με έχει διώξει. Και φυσικά οι παράγοντές του, οι χειρότεροι απ’ όλους είναι αυτοί που λέγονται πρόεδροι των ομάδων. Ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον και δεν θέλουν τον κόσμο να είναι εκεί και να το ευχαριστιέται.
Α.Τ.: Πιστεύετε ότι η Εθνική μας έχει πιθανότητες πρόκρισης στο επόμενο EURO;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, αλλά όχι μέσω των προκριματικών. Θεωρώ πολύ δύσκολο τη Γαλλία και την Ολλανδία να την βάλουμε από κάτω. Άρα πρέπει να πάμε του χρόνου τον Μάρτιο, μέσω των προκριματικών, που το δικαιούμαστε, γιατί το πήραμε το bonus για την πρώτη θέση στα προκριματικά του Nations League. Οπότε θα πάμε στα μπαράζ του επόμενου Μαρτίου σε δύο βραδιές και αν μπορέσουμε να προκριθούμε…., ναι μπορεί πάντως.
Α.Τ.: Μπορεί η χώρα μας να συνδιοργανώσει το Ευρωπαϊκό ή ακόμα και το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου;
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, όχι, όχι, εγώ είμαι κάθετος σε αυτό!
Όχι, όχι και δεν χρειάζεται η Ελλάδα να μπλέξει σε τέτοια πράγματα. Μια πιθανή συνδιοργάνωση με τη Σαουδική Αραβία, κρύβει δεκάδες άλλα προβλήματα για την χώρα και αυτά που θα βρείτε εσείς μεγαλώνοντας ως παιδιά, όταν γίνετε μεγαλύτεροι.
Όχι, όχι και όχι. Δεν χρειάζεται ξανά άλλη περιπέτεια στην Ελλάδα σαν και αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Α.Τ.: Σας ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο σας. Ελπίζω να μην σας κουράσαμε.
Χ.ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Καθόλου.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό
